“Ik wil dat mensen zich hier thuis en veilig voelen”
Als geen ander weet Danny Knecht hoe het is als andere mensen voor je gaan denken. En er door je beperking vanuit gaan dat je iets niet kunt. “Dan zijn ze verbaasd dat ik kan lezen. Ik kan misschien niet zien, maar lezen kan ik prima hoor.” Zijn hele leven al is hij slechtziend en sinds twintig jaar volledig blind. Met zijn gulle lach én duidelijke mening, die hij niet onder stoelen of banken steekt, is hij een bekende verschijning binnen Pantar. “Ik heb behoefte aan mensen die meedenken over wat ik wél kan.”
Strijdlustig
Hij werkt nu zo’n 26 jaar bij Pantar en heeft heel wat verschillende rollen gehad; van het innen van niet betaald facturen (“Ik heb miljoenen binnengehaald) tot trajectbegeleider voor ex-gedetineerden (“ik was heel duidelijk”) en actief lid van de Ondernemingsraad. Waar hij na al die jaren het meest trots op is? “Dat ik hier nog steeds werk”, schaterlacht hij. “Ik ben strijdlustig, vind overal wat van, en ben soms wel een ongeleid projectiel geweest. Tegenwoordig zeg ik wat ik vind op een manier dat mensen beter luisteren.”
Vertrouwen
Terugkijkend op zijn carrière is hij heel blij met de stap die hij eind vorig jaar zette. Toen kreeg hij de kans om coach te worden. Hij zorgt dat zo’n 130 medewerkers van de productieafdelingen, een passende werkplek hebben en zich daar prettig en veilig voelen. “Mijn teamleider dacht dat ik dit wel zou kunnen. Ik moest er wel even over nadenken hoor. Ik zag vooral de beren op de weg.
Wat me over de streep trok, is dat mijn leidinggevende vertrouwen in me had en echt naast me is gaan staan. Dat doe ik zelf ook bij mijn medewerkers. Zij zijn het goud van Pantar. Ze kunnen veel zelf, maar hebben vaak een duwtje en dat vertrouwen nodig. Ik denk dat mijn visuele beperking me helpt in mijn werk. ‘Als Danny het kan, dan kan ik het ook’, denken ze dan. Maar het kan ook komen omdat ik hier al zo lang werk en op zoveel verschillende afdelingen heb gezeten. Collega’s zien me als één van hen.”
Thuis en veilig voelen
Elke ochtend om zeven uur begint hij met een ronde door de hallen op Kriekenoord. “Ik ben nog geen vijf minuten binnen en heb voor uren werk; de ene medewerker heeft ruzie thuis, de ander is te laat opgehaald, conflicten, vragen over salaris. Ik probeer met open oren te luisteren.” In alles wat hij doet is het werkplezier van medewerkers het belangrijkste. “Ik wil dat mensen zich hier thuis voelen. Net zo veilig en thuis als ik me hier al die jaren voel. Ik ben trots op deze organisatie. We zorgen er toch mooi voor dat zo’n 2500 mensen aan het werk zijn, uit een isolement komen, perspectief en inkomen hebben en elkaar helpen.”
Cockpit
Het feit dat hij niet ziet hoe iemand erbij zit of staat belemmert hem niet. “Ik zorg dat ik mijn informatie krijg van anderen zoals werkbegeleiders.” Wel heeft hij moeite met administratieve klussen en computerwerk. Maar ondanks dat hoopt hij deze functie nog lang te kunnen doen. “Het zo direct met mensen werken vind ik echt leuk. Door deze functie als coach heb ik het gevoel dat ik meer in de cockpit zit.”
