Elena: “Ik kan weer genieten”
Op haar pols staan de drie kruisen van Amsterdam. Elena (45) liet ze tatoeëren toen ze een maand in Amsterdam woonde. Vorig jaar ontvluchtte ze gewond de schuilkelders van Marioepol in Oekraïne. Zonder haar man, die omkwam bij een bombardement, met enkel haar hond. “Amsterdam is nu mijn thuis, mijn familie”.
“Toen ik hier aankwam wist ik niet wat ik moest doen”, vertelt ze. Eén ding wist ze wel, ze wilde een baan. Om zelf geld te verdienen, mee te doen aan de maatschappij en vooral tegen de stress in haar hoofd. “De hele dag in het opvanghotel zitten is niet goed.” Ze werkte een tijdje bij een fastfoodrestaurant, maar dat bleek te zwaar. “Ik was nog aan het herstellen van mijn verwondingen.”
Oriëntatiebaan
Ze besloot om barista te worden. “Ik hou van de geur van koffie. En je ontmoet nieuwe mensen, zo leer ik de taal sneller.” Een Rode Kruis-medewerker nam contact op met Pantar voor mogelijkheden om werk te vinden voor Elena. Al heeft ze geen beperking, Elena kon toch bij Pantar aan de slag.
“Samen met de gemeente Amsterdam bieden we ‘De Oriëntatiebaan’”, aldus Charlotte Jonkers, coach bij Pantar. “Dit is voor kandidaten die een opstap nodig hebben om (weer) aan het werk te gaan. Na verwijzing kunnen ze in een traject van zeven maanden ontdekken welke baan op de reguliere arbeidsmarkt bij ze past, ervaring opdoen en uitstromen. Vanaf dag één krijgen ze gewoon salaris. Voor Elena vonden we een werkplek op een Eurest locatie in een gemeentekantoor.”
Gedreven
Daar lijkt Elena zich te ontwikkelen tot een echte barista. Charlotte: “Ze zijn erg blij met haar. Ze is zo gedreven. Nu ze het vak barista in de praktijk leert, wil ze extra trainingen gaan doen, zoals latte-art. De kans is groot dat ze na dit traject bij Eurest mag blijven.”
Daniëlle Braam is locatieverantwoordelijke bij Eurest. Ze zag Elena in een paar maanden veranderen van een verlegen vrouw tot een volwaardig teamlid. “Ook al is er soms een taalbarrière, we begrijpen elkaar goed. Ze heeft een goede klik met de gasten en maakt zelfs al grapjes. Ze wil leren en verder komen. Die wilskracht, daar heb ik echt respect voor.”
Sterrenhemel
Elena geniet van haar werk. Maar de pijn van de oorlog verdringt het gevoel van trots op wat ze heeft bereikt. “Ik probeer niet te veel te denken, dat maakt me verdrietig. Nu ik werk heb, wil ik nog meer. Ik geef mezelf één jaar om Nederlands en Engels te leren en dan wil ik gaan studeren. Of ik begin mijn eigen espressobar. Mijn stress is minder, ik kan weer genieten. Van de begroetingen van voorbijgangers als ik mijn hond uitlaat, van de lachende gezichten van mijn collega’s. We spreken niet dezelfde taal. Maar we zijn wel allemaal mensen, onder dezelfde sterrenhemel. Ik hou echt van deze stad.”
Dit verhaal verschijnt in juni ‘23 in MUG-Magazine. Tekst en foto’s: Marianne Goet
