“Ik heb geen bullshitbaan”
Tomaten, matrassen, noem het maar op en Andreas Lee heeft het in zijn carrière in sales al verkocht. “Maar ik vond het nooit echt interessant. Dure bedden verkopen voelde als gebakken lucht. Dan draaide ik een goed jaar, kreeg complimenten en vervolgens gingen mijn targets weer omhoog.”
Glimlach
Nee, dan is zijn huidige baan als werkbegeleider bij Pantars Tuinderij wel even wat anders. Geen gebakken lucht, maar de geur van tuinaarde, rijen vol met duizenden stekjes en medewerkers voor wie een baan niet vanzelfsprekend is door lichamelijke en psychische uitdagingen. “Als iemand een slechte dag heeft, dan is alles mijn schuld”, lacht Andreas.
“Maar als het me lukt om aan het einde van zo’n werkdag diegene met een glimlach naar huis te laten gaan, geeft dat zo’n goed gevoel. Ook al ben ik dan zelf kapot moe, ik heb in ieder geval geen bullshitbaan.”
Rugzak
Samen met tuinder Jaco Vreugdenhil zorgen hij en zijn collega-werkbegeleiders ervoor dat alle opdrachten op tijd klaar zijn. “Zo leveren we via kwekerij Tass vleesetende plantjes aan IKEA-filialen door heel Europa.”
Hij is verantwoordelijk voor zo’n 45 medewerkers met allemaal een flinke portie levenservaring in hun rugzak. Elke werkdag is het checken: Hoe hangt die rugzak erbij en wat kan ik wel of niet van iemand vragen?
Echte aandacht telt
“Als je nep bent, dan kun je hier wel inpakken.” Andreas legt uit hoe zijn medewerkers feilloos aanvoelen of je oprechte interesse hebt of alleen maar doet alsof om iets gedaan te krijgen. “Echte aandacht is wat telt, authentiek zijn.” Die authenticiteit is ook wat hem zo aantrekt aan zijn werk.
“Iedereen heeft een verhaal en ik vind juist de grijstinten in verhalen een stuk interessanter dan ‘mooi weer spelen’. Er zit vaak een stigma op mensen die bij een sociaal ontwikkelbedrijf werken. Maar iedereen kan hier terechtkomen; je raakt je baan kwijt, hebt psychische klachten en alle bijkomende stress kan veel triggeren.”
Niet maakbaar
Hij vertelt enthousiast over een hbo-studente die na een burn-out met haar handen in de tuinaarde weer tot zichzelf is gekomen. De medewerker met autisme die hij niet plotseling een vraag moet stellen. “Vaak pruts ik zelf wat met de plantjes in zijn buurt, maak een kort praatje om dan te kijken of ik wat kan vragen.” Of een medewerker die soms boos reageert.
“Als je dan hoort welke problemen hij met zijn kinderen heeft, dan begrijp ik hem beter. Het leven is niet maakbaar. Ik geloof niet in ‘had je maar beter je best moeten doen’. Er zit zoveel meer achter. Dat verhaal naar boven krijgen, is het mooiste aan mijn werk.” Misschien verschilt werkbegeleider zijn wel niet zo van sales, overdenkt hij. “Het draait allebei om echt contact maken.”
