“Trots dat ik altijd een baan heb gehad”
Hij beseft het nog niet helemaal. Maar na 51 jaar hoeft Bertus niet meer voor dag en dauw met de tram naar Diemen. Op de dag dat hij 67 jaar wordt, trekt hij definitief de deur van Pantar achter zich dicht. Tijd voor pensioen.
“Ik weet nog goed hoe ik hier als 16-jarige binnenkwam. Mijn vader vond dat ik na mijn school een baan moest zoeken”, blikt Bertus terug. Het liefst wilde hij op de vrachtwagen werken. Maar door een hersenoperatie in zijn jeugd kon dat niet. Zo kwam Bertus terecht bij AGO, de voorloper van sociaal ontwikkelbedrijf Pantar.
“Wat een lol had ik daar. Op het Pantarterrein van nu stonden toen enkel kassen. Daar moesten we plantjes verpotten. Ik weet nog goed hoe we op zomerse dagen onze hoofden onder de kraan staken. Zo leek het alsof we heel hard zweetten en mochten we eerder naar huis.” Hij kan er nog om lachen. Dit soort geintjes, gek doen met elkaar, het gekibbel op maandag over voetbal, hij gaat het missen.
Trots
Na de kassen werkte hij op een boekbinderij, in het groenonderhoud, bij een logistiek bedrijf en een begraafplaats waar hij hielp met graven delven en opbaren. “Mensen de laatste eer bewijzen vond ik het mooiste werk.” En sinds een aantal jaar zit hij op Pantars productieafdeling in Diemen. Waar Bertus in die halve eeuw ook zat, hij kon er in alle rust en met de juiste begeleiding zijn werk doen. “Ik ben trots dat ik altijd een baan heb gehad.”
Alles wordt anders
Vanaf nu wordt het leven anders voor deze ras-Jordanees. Net zoals hij in al die jaren al zoveel zag veranderen. Van Diemen tot aan de Jordaan waar hij opgroeide. “Als ik door de Jordaan wandel, huilt mijn hart. Waar is de gezellige buurt gebleven waar iedereen elkaar kende en meezong met de muziek van Amsterdam?”
Hij heeft bij zijn vader kunnen afkijken hoe het is om met pensioen te zijn. “Maar ik zal het toch ook zelf moeten uitvinden. ‘Je hebt het verdiend, jongen’, zegt die ouwe tegen me. Ik kan nu meer voor hem gaan zorgen. En naar de bioscoop met mijn neefjes.” Vervelen zal hij zich niet.” Of hij nog eens op de koffie komt bij zijn collega’s? “Bij deze leipo’s kom ik niet meer”, grapt hij op z’n Amsterdams. “Tuurlijk wel, ik ga hier zeker nog eens langs.”
